امام صادق (ع) می فرمایند:
چون روز قیامت شود، بنده اى را مى آورند
و فرمان مى شود که او را به سوى آتش ببرند.
بنده بر مى گردد و به پشت خود مى نگرد.
خداوند جلیل مى فرماید: او را باز گردانید،
و به او مى فرماید: بنده من چرا به پشت سر نگاه مى کردى ؟
بنده مى گوید: پروردگار! من چنین گمان بد به تو نداشتم .
خداوند مى فرماید: گمانت به من چگونه بود؟
بنده مى گوید: پروردگارا! گمانم به تو این بود که مرا بیامرزى
و به رحمت خودت در بهشت سکونت دهى .
خداوند بزرگ مى فرماید: اى فرشتگان من ! به عزت و جلالم
و به نعمتها و بلاهایم سوگند که این بنده هرگز لحظه اى به من
گمان نیک نبرد و اگر لحظه اى گمان خوب به من داشت ،
او را به آتش نمى هراساندم شما دروغش را بپذیرید
و او را در بهشت جاى دهید.
