شکایت گنجشک از خدا

«فرشتگان سراغش را از خدا گرفتند و خدا هر بار به فرشتگان

این گونه می گفت :می آید ، من تنها گوشی هستم که

غصه هایش را می شنود و یگانه قلبی ام که دردهایش را

در خود نگه می دارد و سر انجام گنجشک روی شاخه ای

از درخت دنیا نشست .فرشتگان چشم به لبهایش دوختند ،

گنجشک هیچ نگفت و خدا لب به سخن گشود :با من بگو

از انچه سنگینی سینه توست .گنجشک گفت لانه کوچکی داشتم ،

آرامگاه خستگیهایم بود و سرپناه بی کسی ام . تو همان را

هم از من گرفتی .این توفان بی موقع چه بود ؟

چه می خواستی از لانه محقرم کجای دنیا را گرفته بود ؟

و سنگینی بغض راه بر کلامش بست .

سکوتی در عرش طنین انداز شد .فرشتگان همه سر به زیر

انداختند .خدا گفت :ماری در راه لانه ات بود .خواب بودی

باد را گفتم تا لانه ات را واژگون کند . آنگاه تو از کمین مار

پر گشودی .گنجشک خیره در خدایی خدا مانده بود .

سپس خدا گفت :چه بسیار بلاها که به واسطه محبتم از تو

دور کردم و تو ندانسته به دشمنی ام بر خاستی اشک در

دیدگان گنجشک نشسته بود .ناگاه چیزی در درونش فرو ریخت .

های های گریه هایش ملکوت خدا را پر کرد »